Extreem India

Namaste trouwe lezers!

Zoo ik heb Nepal achter me gelaten en ik ben aangekomen in India.

Om de laatste 2 dagen in Nepal te vullen had ik besloten om met mijn Australische maatje (Sef) op safari te gaan in een groot nationaal park.. Ik had mijn tas ingepakt en die in de tattoo-shop in Kathmandu achter gelaten (want voor 2 dagen heb ik echt geen backpack nodig, dus hem achter laten scheelde me een hoop gesjouw), met het plan om 10 november in de ochtend terug te komen in Kathmandu en dan dezelfde middag met mijn mede reizigers in de bus te springen naar de Indische grens.
Dus ik met Sef naar het nationale park van Nepal, was een toffe busreis ernaar toe, want het bergachtige landshap was ineens veranderd in een plat landschap..

Het leeks zelfs n piepklein beetje op Nederland, want zoals wij kaaskoppen maken ook vele Nepalesen ook gebruik van een fiets als ze niet bergop hoeven te rijden..
Behalve het feit dat er geen bergen meer waren en er vele mensen op fietsen reden kon ik niet echt n andere overeenkomst met nederland vinden, en zat ik te genieten van de totaal andere cultuur om me heen.. En dan vraag ik me wel eens af, waarom ik eigenlijk ooit nog terug zou keren naar Nederland, voor een ritje op de fiets hoef ik het blijkbaar niet te doen haha..

Voordat we uit de bus waren gestapt werden we al bedolven onder mannetjes die hun hotelkamer probeerde aan te smeren aan ons, en door even te gaan zitten en een sigaret te roken (Sef dan) werd die massa die zich op ons storten al wat minder, en kwam er 1 jongen naar ons toe met een kamer voor 1 euro pp per nacht...
Nou dat klonk wel goed, dus zijn we in de jeep van dat hotel gestapt en we verwachtten eigenlijk niets omdat de kamers zo goedkoop waren, maar we kwamen echt aan in n klein paradijsje.. Het was niet echt n hotel gebouw, maar gewoon allemaal 2 onder 1 kap huisjes in een grote tuin. Onze kamer was groot, schoon en netje en met eigen badkamer..
we hadden onze eigen veranda waar we in alle rust een biertje konden drinken en eindelijk weer eens dieren konden horen, want in Kathmandu hoor je geen vogeltjes of krekeltjes namelijk.. Dus hebben we de hele middag in de tuin gehangen en gechilled. 's Avonds zijn we richting de rivier gelopen, natuurlijk net te laat voor de zonsondergang natuurlijk en daarna n hapje gegeten.
De volgende ochtend moesten we om 5.30 klaar staan voor onze jeep-safari, dus vroeg onze bedjes in gedoken.

Nou de jeep-safari was lekker op zn Nepalees, bij de eerste bocht in de jungle begaf de jeep het, en was het ineens een jeep-safari zonder jeep. Maar alles gebeurd voor een reden, want toen we op een nieuwe jeep stonden te wachten ontdekten we een gigantische Neushoorn op 200 meter afstand van ons. Verder hebben we niet echt veel dieren meer gezien, behalve heel veel hertjes en fel gekleurde vogeltjes, en een krokodil op afstand en n wild zwijn. De jungle was eigenlijk ook best wel een gewoon bos, maar toch was de rit wel leuk.
Dezelfde middag zouden we nog een olifanten safari doen in het zelfde park, we verwachten al niet zoveel beestjes meer te zien, maar 2 uur op een olifant zitten leek ons wel leuk. Maar tussen de safaries door checkte ik gelukkig een keer mijn e-mail, en zo kwam het dat ik helemaal geen olifant meer heb gezien.

Ik had namelijk de dag ervoor al een mail ontvangen van John, de tattoo gast met wie ik dus mee zou reizen. Er was iets mis gegaan met onze trein kaartjes, ze waren eigenlijk gewoon voor een hogere prijs verkocht aan iemand anders. Dus hadden we geen keuze dan een goedkopere klasse te nemen (dwz zonder airco, wat ik zelf helemaal niet erg vond dus) en dus hebben wij andere mensen hun kaartjes weer stiekem over gekocht.. Zo gaat dat in India..

We hadden dus kaartjes, het enige nadeel was wel dat we een dag eerder moesten vertrekken. Maar tegen de tijd dat ik mijn mail las was het al bijna tijd om vanuit Kathmandu te vertrekken voor mijn reisgenootjes.
Gelukkig zat ik niet zo heel ver van de grens waar we over zouden steken naar India af, en kon ik binnen n uur nog op de bus springen richting Sonauli het grensstadje waar ik de volgende ochtend mijn reisgenootjes zou ontmoeten, die overigens ook mijn backpack vanuit Kathmandu zouden mee slepen. Helaas geen olifantjes meer voor mij dus, maar wel op weg naar India...

Ik heb 4x van bus moeten wisselen om in het grensstadje te komen, en ik kwam vrij laat 's avonds aan, rond 9 uur ofzo. En ja hoor waar ik al bang voor was, alles was dicht..
Maar goed, ik moest eerst de grens over. Ik was 1 dag te laat met mijn visum voor Nepal, maar gelukkig hoefde ik niets te betalen (een Amerikaans koppel wat met John enz mee reisde vanuit Kathmandu waren ook 1 dag te laat, en die moesten 33 dolar pp betalen.. dus ik had weer geluk.)
Ik de grens over gewandeld, en geloof het of niet die paar meter verschil is echt n totaal andere wereld. Maar dat leg ik straks nog wel uit.
Nou ik een stempeltje in mijn paspoort gehaald om India in te komen, en die ambtenaren daar snapte nix van mij. Ik had namelijk geen bagage bij me, en ik wist niet waar ik naar toe ging. (ik wist wel dat we een treinkaartje naar Mumbai hadden, maar niet waar ons opstap punt voor de trein was)

Toen moest ik op zoek naar eten, een slaapplaats, een geldwisselkantoor en een indisch simkaartje, en dat allemaal terwijl alles zo goed al dicht was. Er kwam een man met een dikke auto naar me toe, en die zou me wel even helpen, maar toen ie probeerde in mn kont te knijpen heb ik de deur van zn auto dicht gesmeten en gezegd dat ie op moest rotten. Ik vond een telefoonwinkel waar ik een simkaartje kon kopen, en die viezerik liep achter mij aan de winkel in, gelukkig kon ik de medewerkers wel duidelijk maken dat ik niet op die vetzak zat te wachten en hebben ze hem weg getrapt.
Nou heeft die arme man daarna nog bijna n uur in de straat staan wachten of ie mij kon helpen, maar helaas voor hem had ik zijn hulp niet nodig.
Ik dacht heel even, "oh nee he, is dit mijn welcome to india gevoel"?
Maar gelukkig waren de jongens van de telefoonwinkel heel aardig, en konden ze mij ook aan wijzen waar een hotel was en waar ik wel geld kon wisselen. Ik kon geld wisselen bij n winkeltje waar ze chips en dat soort geneuzel verkochten, dus ik wilde meteen wat chipjes kopen want ik had honger, ik was immers hals over kop in de bus gesprongen die middag en had helemaal niet meer gegeten. De jongen van het winkeltje vroeg of ik niet iets echts wilde eten, dus nam hij me mee naar zijn huis vlakbij waar ik tot vermaak van de hele familie mijn bordje rijst met vlees naar binnen heb gewerkt.
Nou een hotel zat ook vlakbij, en dankzij de lieve indiers had ik toch alles wat ik nodig had.

De volgende ochtend zouden John enz aan komen, dus zat ik om 5 uur 's ochtends al op het busstation te wachten en werd ik getrakteerd op chai door de geintresseerde Indiers die ook niets van mij snapte omdat ik nog steeds geen bagage had, en nog steeds geen idee van een bestemming.
Om half 6 kwam er een jeep de grens over rijden met 8 mensen er in die met mij mee zouden reizen naar Mumbai/Goa. Het waren 6 Nepalis en een Amerikaans stelletje. Met de jeep zijn we naar de eerst volgende stad gereden waar een treinstation was, en dat was nog wel 80km verder. In de stad hebben we nog 2 uurtjes gewacht en rond gehangen en toen was het tijd om op de trein te stappen.

Eigenlijk zouden we in 2 verschillende compartementen in de trein moeten reizen, en dan ook nog eens S1 en S12, het begin en het einde van de sleeperclasses dus. En de treinen zijn hier groooot, dus dat was echt een verschil van bijna 500 meter trein..
Als iedereen volgens zn ticket op zn plek gaat zitten, dan heeft iedereen een eigen bedje, wij hadden dus 3 ticets in het ene compartenment en 6 plekken helemaal aan de andere kant, maar we zijn gewoon met zn 9-en bij elkaar gaan zitten en hebben de 3 mensen die eigenlijk een ticket hadden voor deze plek gewoon weg gejaagd en daarna de kaartjescontroleur omgekocht zodat we mochten blijven zitten..
Rare realiteit hier in India, met geld bereik je alles.. Beetje jammer voor de mensen met minder geld (die uiteindelijk ook n plekje hadden hoor), maar zo hadden wij wel een hele toffe treinreis.. En die reis duurde 38 uur, dus ja n beetje comfort en toffe mensen om je heen mocht ook wel vond ik.

Twee van de Nepalis zijn trouwens tattoeerders, en de amerikaanse gast ook. De andere 4 zijn ook tekenaars/ kunstenaars en de reden dat ze eigenlijk nu allemaal naar Goa reizen is omdat daar volgende week een tattoo conventie is. Omdat het hele gezelschap eigenlijk super creatief is ziet iedereen er n beetje anders, en er werd constant getekend en geschetst door die jongens. Dus we waren wel een gezelschap dat veel bekijks op leverde in de trein haha.


Nu ben ik dus in India, en ik ga Nepal wel missen denk ik. De wit besneeuwde toppen van de Himalaya's, de militairen die op slippers rond lopen, de tradionele theemuts van de mannen, de vriendelijkheid van de mensen, de toffe straatjes in Kathmandu, en natuurlijk het groepje toffe gasten waar ik bijna elke avond mee door bracht, de neusringen van de vrouwen, het reizen op het dak van de bus enz enz..

Maar goed, hoe geweldig Nepal ook was, ik weet zeker dat India ook vol kleurrije avonturen zit.
India is wel echt een stuk extremer dan Nepal, het verschil merkte ik al toen ik de grens over stak. Persoonlijke ruimte hebben ze hier nog nooit van gehoord, iedereen duikt meteen boven op je met massa's (on)belangrijke vragen. "Where are you from" blijft natuurlijk de wereldwijde favoriet, maar ook heel belangrijk is of ik getrouwd ben, en of ik broers en zussen heb.. Met persoonlijke ruimte bedoel ik ook dat je hier nooit alleen bent, of je nu in een restaurant zit, in een bus of in een park, er komt altijd wel iemand n praatje maken. En als ze niets te zeggen hebben, dan staren ze je gewoon aan. En niet even, nee de Indiers zijn echt kampioenen in staren, uren lang houden ze het vol. Zonder schaamte. En als ze je grappig vinden of maar raar, dan stoten ze elkaar aan, en wijzen ze naar ja en lachen ze recht in je gezicht. Of het uit lachen is weet ik niet echt, maar ik weet wel dat 99% het goed bedoeld.

Ook qua armoede is het hier veeel extremer. Helaas wonen hier echt te veel mensen op straat, of onder een plastic zeiltje naar het treinspoor.
Hier in Mumbai is dan ook de grootste sloppenwijk van Azie, maar ook buiten die sloppenwijken is het leven hier hard.
Ik had het in Nepal over "bruto nationaal geluk", en dat het land arm is maar dat niemand echt honger lijdt. Hier is het "bruto nationaal inkomen" hoger dan Nepal, maar dat is vooral omdat er veel elite is in India, die het gemiddelde omhoog halen, maar er is hier duidelijk wel honger. En het is echt zwaar om kinderen van een jaar of 5-6 aan je been te hebben hangen die vragen om eten.. En het is ook niet makkelijk om mensen die vel over been zijn op straat te zien liggen slapen. Het is ook moeilijk omdat ik nog steeds niet goed weet of ik die mensen nu iets moet geven of niet, ik heb natuurlijk meer geld dan de gemiddelde Indier en ik kan wel wat missen, maar hun iets geven wordt door de locale bevolking echt af geraden omdat het aanmoedigd om te blijven bedelen, vooral bij kinderen. Maar niets geven laat mij mezelf ook de slechtste mens ter wereld voelen. Ik kies soms dan maar voor de middenweg, dus koop ik soms koekjes of n ijsje voor die kinderen.
Het klinkt allemaal heftig, maar dit is het leven hier, en er is niet meer aan te doen dan het te accepteren. Ja dit klinkt misschien heel erg als een tourist met oogkleppen op, maar er van weg lopen heeft ook geen zin. En eerlijk gezegd leer ik hier zelf echt heel veel van.

De armoede brengt ook veel viezigheid met zich mee, nu was Nepal ook geen schoon land hoor, maar India wint hierin toch ook de hoofdprijs. Het stinkt hier echt soms, en hygiene is ook iets wat nog uitgelegd moet worden.. Gelukkig heeft mijn lichaam het allemaal al geacepteerd lijkt t wel, en voel ik me qua gezondheid echt prima.

Dan nog een paar prijzen voor India dan maar, de chaos en het verkeer natuurlijk.
De chaos is makkelijk verklaarbaar, er wonen hier meer dan een biljoen mensen, dus die lopen allemaal kris-kras door elkaar en dat brengt op sommige momenten een zooitje ongeregeld met zich mee. Als ze zich dan met auto's of taxi's verplaatsen dan krijg je een maf gebeuren wat zich verkeer noemt. Spiegels hebben ze hier nog nooit van gehoord, en de meeste auto's hebben ze dan ook niet, maar ook stadbussen van 15 meter lang rijden zonder spiegels rond. Hoe dat werkt, je toeterd gewoon als je ergens langs moet, dan weet de gene voor je dat er iemand achter hem zit en er langs wil, de persoon voor je hoeft dan ook niet in zn spiegels te kijken. Enige nadeel is dat concert van toeters de hele dag door.

Nou ik toch over verkeer bezig ben, ik ben dus in Mumbai en ik zit zon 35km van het centrum af. Dus als ik een beetje toerist wil spelen, dan is de goedkoopste en snelste oplossing de trein. Nou moet je voor de grap maar eens "mumbai trains" opzoeken op youtube, dan krijg je een beetje een idee hoe 9.6 miljoen mensen zich dagelijks verplaatsen. De treinen hier zijn beroemd om de foto's waarbij mensen op het dak zitten, helaas is het reizen op het dak nu verboden, en hebben ze ietsjes meer treinen aangeschafd om de massas te verplaatsen.
Maar nog steeds stappen er tijdens piekuren 3000-3500 mensen in en uit de trein, en dat in 30 seconden. Je kunt je dus wel voorstellen dat het een gewurm is om de trein uit te komen, maar vooral ook om er in te kopen. Gelukkig willen er altijd heel veel mensen tegelijk in en uit de trein, dus wordt je als ware gewoon de trein in of uit gelanceerd.
Als je dan in de trein staat, dan deel je tijdens piekuren 1 vierkante meter met 14-16 mensen.
Omdat er veel meer mannen alleen reizen zijn er ook vrouwen compartementen, er zijn er op de station bepaalde pilaren in een andere kleur geschilderd om te herkennen waar je moet staan om een vrouwencompartement in te duiken (je hebt immers maar 30 seconden om in stappen, dus je kunt beter goed staan). De vrouwencompartementen zijn iets minder druk en nog wel te doen.. En tot nu toe heb ik de piekuren n beetje ontweken en heb ik misschien met 8-10 mensen een vierkante meter moeten delen.. Hoe dan ook de treinen hier zijn een ervaring apart!

Als je zo al die extremiteiten leest zal je misschien wel denken wat ik in godsnaam in India doe.. Nou ik denk dat je daar voor zelf een keer naar India moet gaan.
Het gevoel wat ik bij dit land krijg onbeschrijfelijk.
Het is hier zo hartverwarmend, de mensen zijn super lief. Ze zouden allemaal 20 km voor je omlopen als ze je kunnen helpen. Soms zijn ze te lief en kunnen ze geen Nee zeggen, dat kan ook wel eens voor maffe momenten zorgen trouwens. En soms zijn ze dus ietsje te geintresseerd in je, zodat ze boven op je duiken met hun vragen, maar ze bedoelen het allemaal heel erg goed. Hun cultuur is gewoon wat anders.
Naast de lieve mensen is het land erg kleurrijk door de prachtige sari's van de vrouwen, is het landschap erg indrukwekkend. Je hebt hier alles, woestijn, bergen, zee, jungel, steden en dorpjes.. Ook is het geloof hier iets wat India echt iets apart maakt, de bijgelovige hindu's zorgen voor een cultuur die wij in het westen niet kunnen voorstellen. Door het geloof wat hier nog zo sterk aanwezig is leven mensen in harmonie, en geloven ze dat je goed moet doen in deze wereld. Omdat ze nog zo gelovig zijn, zijn er dus ook overal tempeltjes, groot en klein, wat ook nog eens veel extra kleur brengt in het straatbeeld.
En wat ik ook nog eens zo prachtig vind aan India is dat niets gestructueerd is, heerlijk!
Je merkt het aan alles, zowiezo het verkeer dan, bv zoals de bussen rijden, maar ook de manier waarom huizen gebouwd worden en de manier waarop afspraken gemaakt worden. Hier is een horloge echt iets waar je niets aan hebt. En dat vind ik wel fijn natuurlijk :)

Je zal je nu misschien wel afvragen waarom ik eigenlijk in Mumbai ben, en dan ook nog eens zo ver van het centrum.. Terwijl mijn plan eigenlijk was direct door te reizen naar Goa.. De praktijk blijkt wel weer dat je niet kan plannen in India..
Ik ben met mijn 8 reisgenootjes aangekomen in Mumbai op zaterdag, en we zouden met zn alle op maandag naar Goa gaan omdat er niet eerder tickets te vinden waren.
Maar in Nepal op het festival heb ik een hele leuke Indier leren kennen, waar ik na het festival nog n keer mee had afgesproken. Maar helaas moest hij na een paar uur goed gesprek al weer naar huis omdat zijn baantje al tv-producer in Mumbai gewoon door ging...

Nou ik ben dus contact blijven houden met hem, en tijdens mijn eerste uren in Mumbai is hij me meteen op komen zoeken vanuit zn werk. Het klikte net zo goed als in Nepal, dus ben ik meteen naar zijn appartementje verhuisd.
En het klikt nu zo goed tussen ons, dat ik dacht dat Goa wel even kon wachten.
Dus vandaar dat ik nu door de straten van het hete Mumbai (36 graden!) zwerf, hier chill aan het strand en me verplaats in overvolle treinen. Als Akshat (zo heet ie) tijd heeft van zijn werk laat ie mij de niet zo toeristische plekjes van de stad zien, en hij verzint elke keer wel iets anders mafs Indisch te eten zodat ik de hele India ervaring weer op een hele andere manier mee krijg dan de gemiddelde toerist.

Maar goed, ik ga mijn tasje in pakken, want ik ga vanavond wel naar Goa met Akshat.
Tot snel! Kusss