2 weekjes Rajasthan

Hallo lieverds,

Ik denk dat dit mijn laatste verslagje vanuit India gaat zijn..
Er komt nog wel een verhaaltje hoor, maar dat vanuit Nederland..
Ik heb namelijk nog maar 2 weekjes te gaan in dit maffe land.. En eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken om weer in het koude nederland te zijn..
Ik ben hier echt gelukkig, vol me als een vis in het water tussen het zooitje ongeregeld hier, en daarnaast is er natuurlijk Akshat.
De lieverd die elke dag een grote glimlach op mijn gezicht toverd, en die echt om me geeft..
Ik begin met de dag verliefder te worden, dus het eerste wat ik maar moet doen als ik thuis kom is Skype aanschaffen denk ik.
En dan een baan zoeken, zodat ik in april/ mei weer terug kan naar zijn warme omhelzing..

Maar goed, jullie willen vast weten wat ik de afgelopen weken heb uitgespookt..
Ik was geeindigd na ons paradijselijk avontuur met nieuwjaar..

Na dat mooie weekend heb ik nog een paar dagen in Mumbai van alles en niets gedaan..
Onder andere heb ik de "Yogi Hills" hier ontdekt, een park met een stel bergen, 10 minuten met de richshaw hier vandaan.
En als je die bergen op loopt, heb je een prachtig uitzicht. Wie Mumbai wel eens op de kaart heeft gezien, weet dat in noord Mumbai, tussen oost (waar wij wonen) en west een groot stuk groen is, en ook een paar meertjes.. Als je dus die bergen opklimt, heb je uitzicht op dat prachtige groene stuk en een meer. Het is de de klim van 45 minuten echt wel waard, om even verlost te zijn van al het verkeer en de drukte van de stad..

Maar goed, ik had Mumbai ondertussen toch wel gezien, dus besloot ik maar eens 2 weekjes alleen op pad te gaan.
Een beetje googlen zorgde dat ik in Bikaner (Rajasthan) terecht kwam. Want hier was namelijk een Camel Festival wat me wel intressant leek.

Dus weer een lang, spannend treinreisje te gaan. 24 uur dit keer.
En ik krijg maar niet genoeg verteld over het reizen met de trein hier in India.. Het begint al in Mumbai, waar 5 miljoen mensen geen wc hebben.. (er wonen er zon 16-17 miljoen hier he)
Dus waar schijten ze? Juist langs de rails.. En dat is best een raar gezicht voor een westerse.. Al die mannen in hun blote kont met hun emmertje water..
Gelukkig is dit alleen vroeg in de ochtend, niet de hele dag door..

Maar goed, de trein is onderweg.. En dan ineens hoor je geklap, en je herkend dit geklapt. Het zijn lady-boys..
Ik had ze al eens eerder gezien, en dus mijn vriendje om uitleg gevraagd.. Want ze zijn een raar verschijnsel.. Het zijn bijna vrouwen, in vrouwenkleren, maar toch duidelijk mannen. En ze bedelen in de trein, het enige wat ik raar vond, is dat iedere man deze "lady-boys" iets geeft, en de andere bedelaars hoe misvormd dan ook geven ze niets.
Akshat had mij dus uitgelegd dat deze figuren tot geen een caste worden beschouwd, eigenlijk zijn ze misvormd, maar ze zegenen wel pasgeboren kinderen.. Raar bijgeloof hebben die Indiers hoor.. Naast blessings, kunnen ze je ook vervloeken.. (Het bijgeloof is echt raar hier!)
Hoe ze je vervloeken? Dat lees je zo..

Ik zat dus in de trein, met voornamelijk mannen. En hoorde dat geklap van 2 lady-boys al aankomen. En ja hoor, alle mannen om mij heen trokken hun portemonee, en gaven iets aan de lady-boys. (Aan vrouwen vragen de lady-boys pratisch nooit wat.. )
Alleen 2 mannen naast mij natuurlijk niet, ze vertikte het. Dat pikte de lady-boys natuurlijk niet, en begonnen lastig te doen tegen die 2 arme mannen. Ze begonnen aan hun lijf te frunikken en ze bij hun ballen te grijpen. En deze echte mannen gaven geen kick, en nog steeds geen geld.. En toen kwam de vervloeking.. Beide lady-boys trokken hun rok omhoog, en ja hoor, daar zat ik dan tegen 2 piemels aan te kijken..
Gelukkig wist ik dus al dat deze manier van geld af troggelen bestond, dus was mijn schok wat minder groot.. maar toch..
Ik heb de mannen naast me maar de tip gegeven dat ze voortaan net moesten doen alsof ze slapen, dan worden ze tenminste met rust gelaten.. Vonden ze best een goede tip trouwens..

De trein tufte verder, en een stationnetje later was ik weer verbaasd over dingen die je in India ziet. Dat geloof en bijgeloof hier sterk is wist ik. Maar ik heb nog nooit 2 moslim jongens, van een jaar of 17-18 een kartonnen doos zien pakken uit een stapel afval, om hem vervolgens richting Mekka weg te leggen en hun gebedje te doen.
Treinreizen is echt een aanrader voor iedereen die in India wil reizen, houd je ogen open, want elke meter kan een verassing zijn..


Na 24 uur in Bikaner aangekomen. En god, wat was het koud. Na maanden zomer (Europa - Nepal - Mumbai - Goa, waar ik het al die tijd niet veel kouder dan 25 graden heb gehad) was de 15 graden van Rajasthan erg koud, laat staan de nachten van 3-4 graden.. Boven nul.. Gelukkig..
De eigenaar van het hotelletje wat ik geboekt had, had mij in de trein al gebeld, dat mijn boeking via internet eigenlijk per ongeluk dubbel was geboekt, en dat zijn hostel helemaal vol zat vanwege het Camel Festival. Maar deze lieve man had een tentje in zijn tuin gezet, of ik dat goed vond..
Nou klonk dat in het warme zuiden helemaal niet zo verkeerd, maar eenmaal aangekomen in het koude noorden vond ik die tent maar een koud idee.
Gelukkig was er een toffe spaanse griet in het hostel, die meteen aanbod haar kamer te delen.
En deze spaanse, Sonia, bleek ook nog eens heel leuk gezelschap te zijn. Lekker spontaan en alles was grappig, dus dat paste wel bij mij.

De dag erna begon het Kamelen festival, en ik was uitgenodigd om mee te doen aan een Miss Bikaner wedstrijd. Idee was om tradionele kleding aan te trekken, op het podium wat in het Hindi te zeggen en dan te winnen.. Nou zag ik dat winnen al helemaal niet gebeuren, maar het leek me wel grappig.
Er waren gelukkig veel meer touristen uitgenodigd om mee te doen, en het leek meer op een competitie tussen hostels dan deelnemers. Maar goed, wij onze belachelijke outfits aangedaan, wat foto's genomen en op naar de parade die naar het stadion zou gaan, waar het evenement plaats vond.
Voor de parade waren we natuurlijk op zn indisch te laat, en de beloofde kamelen rit voor elke deelnemer was ook ineens niet meer daar. De hele groep verklede touristen viel binnen 2 minuten uit elkaar, en moest iedereen zijn weg naar het stadion zelf maar zien uit te vogelen.
Ik en Sonia zijn op een wagen die achter een kameel hing geklommen nadat we een beetje lief gekeken hadden, en zijn zo opgenomen in de parade door de stad.

En die parade was het grappigste wat ik ooit van mijn leven mee heb gemaakt. Allerlei versierde kamelen, paarden en mensen in een optocht door de stad.
De hele stad stond te kijken naar al het moois wat voorbij kwam. En ook ik was iets moois, waarom volgens mij sommige mensen nog steeds lachen.
Als je de foto's op mijn facebook ziet, dan snap je wel waarom. Ik was opgedirkt als een wandelende suikerspin, en zat daar op die kamelen wagen met een big smile terwijl ik door de hele stad aangestaard werd. Daarbij kwam ook nog, dat 2 mannen die achter de wagen liepen met hun kameel, de touwen van hun kamelen aan mij hadden gegeven, waar door het leek of ik ook nog eens in bezit was van 2 kamelen.

Maar goed, na deze kleurrijke optocht kwamen we aan in het stadion. Daar maakte de hele optocht nog een rondje.
Daarna was het maar een vage bedoeling, er was wel een podium maar we hadden geen idee wat er gebeurde.. Dus zijn ik en Sonia, en een toffe Indier die ook in een apenpakje rond liep de boel maar gaan verkennen en foto's maken.. Af en toe kwamen we nog meer verkleede toeristen tegen, en de meeste tijd hebben we denk ik besteed aan Indiers die foto's van de westerse dames wilde maken.. (Zo erg, dat de Indier die met ons mee liep zijn eigen volk niet meer trok en niet snapte hoe wij het vol hielden)
Ondertussen bleek op dat podium dus de miss verkiezing al lang bezig te zijn, maar er deden alleen locale meisjes aan mee, en geen een van de verkleede toeristen heeft uit eindelijk op het podium gestaan haha..
De hele dag bleef een zooitje ongeregeld, en zo kregen we af en toe iets mee van "de meest verkleede kameel" of de "mooist geschoren kameel" maar een programma ontbrak toch wel een beetje.

De tweede dag was het festival in een dorpje 40 kilometer uit de stad. Er was ons verteld, dat als we om 8 uur naar het toeristenbureau zouden komen, we met de kameel naar het dorpje konden gaan.. We kwamen om half 9 aan, te laat dachten we.. Maar er was niemand..
10 minuten later kwam er dan toch iemand die ons kon vertellen dat dat onderdeel van het programma geschrapt was.. Niet genoeg kamelen ofzo..
We moesten om 11 uur maar terug komen, dan konden we gratis met de bus mee..
Dus om 11 uur kwamen we terug, en er stond waarempel n bus, en hij vertrok nog op tijd ook.. De hele organisatie van het festival bleek ook in de bus te zitten, terwijl het festival toch echt om 12 uur zou beginnen.. (en het was wel n uur rijden)
De vraag van ons, waarom de organisatie niet al op het terrein was om dingen voor te bereiden bleek maar stom te zijn. Als ze toch in dezelfde bus als iedereen passen, waarom zouden ze dan een bus eerder nemen?

Om 12 uur was er dus nog geen zak geregeld, maar gelukkig zijn indiers erg blij met kleine dingen.
Zo waren een paar stoere kerels op het idee gekomen om met hun motor een zandhelling op te rijden, en te kijken of ze boven kwamen.. Ik moet zeggen het zag er indrukwekkend uit, maar die indiers stonden 2 uur later nog steeds te juichen als kleine kinderen.. Blij met niets zeg ik je..
Uit eindelijk was er dan ergens een veldje gecreeerd voor een worstelteam, maar dat bleek allemaal niet zo spannend te zijn.. De hele dag door zouden er "wedstrijdjes" zijn, touwtrekken, stoelendans, enz enz.. (en nee dit was geen kinderfeestje) Maar al die wedstrijdjes waren geen bal aan, en ook weer een zooitje ongeregeld..
Gelukkig was de omgeving echt prachtig.. Een woestijn klinkt saai, maar het kan echt heel mooi zijn..
Sonia was ondertussen vertrokken naar haar volgende bestemming, en ik was een super tof belgisch stelletje tegen gekomen dat op de motor door India tourt. Dus heb ik de hele dag met hun rondgezworven in de woestijn, fotos gemaakt en ikzelf ben ook weer belachelijk veel op de foto gezet.. Ook heb ik een dansje gedaan met een stel locals, en Mr Bikaner.. Een fotograaf voor weet ik het welke krant had hier hele mooie foto's van, helaas heeft ie ze nooit door gemaild..

In de avond stond er dan wel weer iets tofs op het 'programma', een fire dance.. Geen idee wat het zou inhouden, waren we toch al redelijk optijd rond die podium gaan zitten en hadden we de beste plek. De fire dance hield in, dat een stel oude sadhus (heilige mannen) over hete kolen gingen dansen. Er ging een heel ritueel aan vooraf, oude priesters sloegen op drums en zongen emotioneel.. De sadhus leken in een soort trance te raken, en gingen allemaal gekke sprongetjes maken, en danste uit eindelijk op de hete kolen. Best indrukwekkend, want het oudste dansende mannentje was toch echt rond de 75-80 jaar oud..

De dag erna had ik weer met de belgen afgesproken om de stad te verkennen, maar verder dan het fort, de kamelen boerderij en de bar zijn we nooit gekomen.
Uit eindelijk ben ik nog een hapje gaan eten in hun hostel, en zo kwam het dat ik de dag erna onderweg was naar een dorp wat niet eens op de kaart staat..


De belgen zaten namelijk in een hostel wat ook een NGO was, en dat gerund werd door een oude fransse dame.
Hier komen locale vrouwen om te breien, en hun breikwerkjes worden weer in Europa verkocht. Ook krijgen arme kindjes hier les enz enz..
Nou nodigde die franse dame mij uit, om de dag erna mee te gaan om te ervaren hoe het was om in een dorp te verblijven.
Er gingen meer mensen uit hun hostel mee, die mij wel aardig leken, dus waarom niet..

Uit eindelijk weet ik wel waarom niet.. Want waarom ze naar dat dorp gingen wist ik niet zo goed, maar het bleek dat een Indier die voor die fransse werkt van dat dorp kwam. Hij had daar paarden, en dus konden wij paardrijden.. Aangekomen in het dorp bleek dat paardrijden 25 euro per uur was, en sorry maar dan rijd ik wel geen paard.
Het bleek ook dat we in dat 'dorp' waren, zodat die man zijn familie kon bezoeken.. Maar wij hadden de hele jeepreis ernaar toe betaald. (en dat was best prijzig)
We zouden in een ouderwets dorpje verblijven, maar het was gewoon een koude, nieuw gebouwde klei hut.. En het 'dorp' was 2 kilometer verder op..
Daar zaten we dan, in de middle of nowhere.. Die vent zijn familie bezoeken, die franse taart lekker aan het paard rijden, en wij.. niets..
Er waren 2 kerels bij die hun mond niet open trokken, maar gelukkig was er een hele toffe griet van Israel bij en kon ik goed met haar opschieten..
We zouden de dag erna een schoenmakerij bezoeken, in tradionele stijl, maar dit bleek een rondleiding van 5 minuten te zijn, en de rest van de dag zouden we verder niets doen.
Dus besloten de Israeli en ik ons mond open te trekken.. We hadden immers voor de jeepreis betaald, en 2 nachten in die koude hut, en ons was gezegd dat we konden paardrijden en we rondleidingen enzo zouden krijgen.. Gelukkig kregen we 1/3 van ons geld terug, en de dag erna zijn we vertrokken naar Pushkar, wat er maar 2 uur met de bus vandaan was.


Pushkar was ik 2 jaar geleden al een keer geweest. Dus ik wist dat het een heeel relax plaatsje in India was. Het hele stadje is namelijk gebouwd om een heilig meer, en de straatjes zijn zo smal dat er geen auto's kunnen rijden. En geen getoeter is soms best fijn.. Daarbij is Pushkar heel toeristisch, maar dan met leuke toeristen, en als je ineens heel veel toffe reizigers tegen komt is dat ook best fijn. Ik had een hotelletje gevonden dat ik deelde met het Israelisch meisje, Meital trouwens, voor 80rs per nacht (1,20 euro dus). En zo vonden we ook een restaurant waar je voor 100rs zoveel kon eten als je wilde, en ze hadden echt allerlei soorten eten.. Niet slecht vergeleken met dat dorp haha..
De volgende ochtend zijn we bij het zelfde restaurantje gaan ontbijten, en hier ook weer voor 100rs zoveel yoghurt, musli, fruit, pannekoeken, brood enz , zoveel als je wilde.. Dus met volle buikjes de straten opgegaan, want op 14 januari is het in heel India vliegerfestival..
Wie ooit 'de Vliegeraar' (of the Kite Runner) heeft gelezen kan zich hier misschien wel iets bij voorstellen.. Op alle daken stonden mensen met hun vliegertjes, jong en oud, jongen of meisje, hoge of lage kasten, het maakte die dag niet uit.. Iedereen stond met een touwtje in zn hand naar de lucht te staren..
Of er een soort wedstrijd was van de touwtjes van de andere vlieger doorsnijden was weet ik niet, maar toch was iedereen super fanatiek bezig alsof ze een prijs konden winnen.
Wij zijn bij een familie hun dakterras opgegaan, en hebben ook een poging vliegeren gewaagd, maar daar bakte we natuurlijk niets van, en al snel werden we over genomen door de vader van de familie.. Dus zijn we lekker op hun dakterras blijven hangen, cola moesten we zelf maar uit de koelkast halen, en genoten van het schouwspel op de daken van Pushkar..
Na wat uren in de lucht gestaard te hebben zijn we maar eens n rondje om het heilige meer gaan lopen, om vervolgens te eindigen in relaxte stoelen van een relax terassje met een dikke milkshake in onze handen.. 's avonds weer lekker gegeten en daarna veel medereizigers ontmoet om een kampvuurtje midden op straat bij een mannetje dat chai verkocht.

De dag erna was bijna het zelfde, okee het was geen vlieger festival meer, maar nog wel veel kiddo's hadden hun vliegertje in de lucht hangen.. Alleen de avond was een beetje anders, ineens stonden we op iemand zn bruiloft.. We liepen voorbij, en gluurde naar binnen.. De familie zag ons, en in plaats van te vragen wie we waren, kregen we stoelen aangeboden.. Zo hebben we een uurtje op de stoel gezeten en gekeken naar allerlei voorstellingen van meisjes uit de familie..
Daarna wilde we toch wel weg, want alleen op zaterdagavond is het Rajasthani Dancenight in Pushkar.. Prachtige vrouwen en mannen in tradionele kleding die dansen op de muziek van gipsy muzikanten..

De dag erna besloten we met wat mensen die we ontmoet hadden maar eens een bergje op te gaan klimmen, want het uitzicht scheen daar prachtig te zijn.. En ja hoor, na een half uurtje klimmen zagen we Pushkar van boven af.. Na een tijdje van het uitzicht te hebben genoten wilde we ergens gaan eten. Meital had gehoord van een Israelisch iets in Pushkar waar je gratis kon eten..
Dus daar aangekomen werd al gevraagd of we Israelisch waren, en voor dat ik kon antwoorden stond ik al binnen..
Het was een soort centrum voor Israeliers, lees joden, die in India aan het rondreizen zijn, en behoefte hebben aan hun eigen cultuur.. Maar het was in mijn ogen, en gelukkig ook in die van Meital een beetje overdreven in hun eigen cultuur.. Het centrum werd namelijk gerund door een joodse familie met 7 kinderen (en ze waren nog lang niet klaar met kindjes maken), en daarbij een aantal vrijwilligers.. En allemaal in ouderwetse joodse kleding.. Jepz, krulletjes, hoedjes, enz enz.. Anna Frank in India..
Nou goed, we werden dus met open armen ontvangen door de familie.. We konden een beetje rond kijken in het centrum, en echt alles was gebaseerde op de joodse religie.. Overal boeken, foto's, keppeltjes, kaarsenstandaards voor de sabbath, te veel om op te noemen... Ik vond het maar een beetje raar, en vooral ook omdat ik natuurlijk tussen al die mensen geen woord Hebreeuws sprak.
Maar dat maakte de familie niet uit, ik en Meital konden gewoon mee eten aan de lange tafel vol met hoedjes en keppeltjes.. Voor het eten ging natuurlijk een gebedje waar ik niets van snapte, en toen eindelijk eten, best lekker dat Israelisch eten.. En vooral omdat het gratis was natuurlijk.. Maar daarna werd er een tekstje opgelezen uit de bijbel van hun door een van de kinderen, en een filmpje opgezet over een of andere oude profeet ofzo.. Toen de familie begon te vertellen dat ze in India zouden blijven tot de Messias ze zou komen halen, zijn ik en Meital er maar van door gegaan.. En besloten we voortaan maar gewoon te betalen voor eten..
Best een rare ervaring, om in een groep te zijn die zo fanatiek is in hun geloof dat zo ver weg staat van de Indische cultuur en religie..


Verder hebben ik en Meital niet veel meer gedaan in Pushkar dan van winkeltje naar winkeltje gestruind.. Pushkar is shopping heaven!
Ik ben ondertussen al bijna 8 maandjes onderweg, dus mijn geld is niet meer zo fortuinlijk, en mijn backpack al stampvol, maar toch heb ik wel wat leuke kleine dingetjes kunnen vinden..
We liepen tijdens het shoppen de laatste dag te bedenken dat we eigenlijk naar de film wilde, maar toen bleek dat de dichtsbijzijnde bioscoop 12 km verder op was, besloten we de mensen van ons hostel te vragen of we niet hun tv een avondje mochten gebruiken.. Dat mocht, dus hebben we de tv in de tuin gezet, iedereen van het hostel uitgenodigt, popcorn en cola gekocht, en zo zaten we met een man of 10 onder een dekentje lekker foute hindifilms te kijken..


De dag erna was het voor mij weer tijd om naar Mumbai te gaan.. Ik miste mijn vriendje en omdat mijn dagen beginnen te tellen hier in India wilde ik graag in het weekend bij hem zijn..
Ik had een aantal dagen ervoor een busticket gekocht, want de treinen bleek weer een onmogenlijke missie.. Met de bus zou ook wel lang zijn, maar het klonk wel redelijk. Ik zou een bus hebben van Ajmer (naast Pushkar) tot Surat, 16 uur. En dan een volgende bus van Surat naar Mumbai, 5 uur.. Ik heb bussen nooit erg gevonden, want je hebt er (normaal gezien) veel meer privacy als in de trein als je een 'sleeper' boekt. Dan krijg je namelijk je eigen bedje, met een gordijntje of deurtje ervoor, en heb je de hele reis met niemand iets te maken.
Maar deze busreis viel een beetje tegen.. Ten eerste werd ik in Ajmer op de verkeerde plek uit de bus gegooid, en moest ik een half uur zoeken naar het bus opstap punt.. Dat was op een industrieterrein, en geloof me, de weg kwijt zijn op een industrieterrein met alleen maar geile vrachtwagenchauffeurs is echt niet grappig.
Na een half uur zoeken, dan toch de plek gevonden waar ik moest opstappen. Er was een klein chaishopje, en de mensen daar konden mij vertellen dat de bus een half uurtje later kwam. Nou heb ik hier nog nooit een bus optijd gezien, dus een chaitje besteld en een half uurtje gewacht.. Maar toen was er nog steeds geen bus, '10 minutes madam' werd mij elk half uur verteld. Maar die '10 minutes' zijn uit eindelijk 3 uur geworden.. En 3 uur wachten in de avond in Rajasthan, met 3-4 graden buiten, en zonder eten is echt niet tof..
Dus ik was al moe en n beetje boos natuurlijk toen de bus eindelijk aankwam..
En toen ik in de bus stapte kon ik wel in janken uit barsten.. Ik had 800rs betaald voor mijn sleeper, en dat is best veel, dus ik had gehoopt op een lekker prive nestje. Daarbij kwam dat ik optijd geboekt had, en ik dacht dus ook wel dat ik een bedje voor in de bus zou krijgen, want achterin hobbelt en bobbelt het super erg. Maar niets van dit dus.. Ik had de laatste sleeper in de bus, en de laagste (er zijn er altijd 2 boven elkaar), en dat bedje was ranzig, het stonk (en ik ruik bijna nooit iets) en ik had niets van privacy want een deurtje of gordijntje was er niet..
Daarbij kwam dat de rij naast me geen sleepers waren, maar zit stoelen.. En laat nou die 10 stoelen naast mij vol zitten met mannen.. Die lekker pinda's aan het eten waren, en de schilletjes door de hele bus heen spuugde terwijl ze naar mij bleven staren.. En als het bij staren was gebleven okee, maar ze moesten natuurlijk ook belachelijke vragen stellen. Waar ik vandaan kwam, of ik met de euro betaalde, wat voor werk ik deed enz enz.. Daar had ik natuurlijk helemaal geen zin in, en ben ik omgedraaid en uit eindelijk in slaap gevallen..

Midden in de nacht werd ik wakker, omdat een van die kerels dacht dat ie mijn bedje wel voor zn benen kon gebruiken, dus ik wilde hem weg trappen, tot ik er achter kwam dat mijn brilletje in 2 stukken naast me lag... Ik leg mijn brilletje altijd tussen het matras van het bed in en de bus wand.. En ik denk dat ie door het schokken van de bus een soort druk ofzo heeft gehad en daardoor precies in het midden was gebroken..
Ik had t niet meer.. Ik was zo pissig.. Eerst t wachten, dan die klote bus met die klote mannen, en dan mn bril doormidden.. En ik zag het helemaal niet meer zitten om in Surat naar een andere bus te moeten zoeken om naar Mumbai te gaan..
Gelukkig is er een hele hele lieve jongen in Mumbai, die mij volledig snapt en begrijpt. En nadat ik huilend mijn lieve vriendje had gebeld, en mijn verhaal had gedaan, heeft die lieverd besloten dat ie mij moest ophalen in Surat.. Dus hij heeft meteen een busticket van Mumbai naar Surat geboekt, zijn werk opgebeld en om 6 uur 's ochtends zat hij in de bus om mij tegemoet te komen.

Hij was 3 uur eerder dan mij aangekomen in Surat, en toen ik aankwam met de stinkbus, stond mijn schatje klaar met een tube lijm en een taxi om naar huis te gaan.
En die taxirit was een verademing vergeleken met nog een eenzame busrit.. Ik kon lekker tegen Akshat aan liggen en mijn avonturen in Rajasthan vertellen, want toen ik hem eenmaal zag was ik de hele busreis meteen vergeten.. En ik ben hem nog steeds super super dankbaar, dat hij zijn werkdag heeft op gegeven, en de hele dag in de bus en taxi heeft gezeten omdat ie bezorgd was om mij..
Mijn brilletje was trouwens binnen 2 seconden gelijmd, en zit nu, een aantal dagen later nog net zo stevig aan elkaar.. Dus dat was paniek voor niets..


Nou ben ik ondertussen dus weer in Mumbai, en ga vandaag nog een paar laatste dingetjes proberen te kopen..
Want donderdag is het hier Republic Day, een nationale feestdag, en dan is Akshat vrij en wil hij me ergens mee naar toe nemen.
Voor vrijdagavond hebben we treinkaartjes om een weekje samen naar de stranden van Gokarna te gaan.. En als we terug komen van Gokarna stap ik een paar uur later in het vliegtuig naar het koude nederland..
Zoals je ziet beginnen mijn laatste uurtjes in het maffe Mumbai beginnen te tikken, dus ga ik afscheid nemen van dit verhaaltje, en zie ik jullie allemaal over een paar weekjes weer aan de andere kant van de wereld!!!

Warme knuffels
Leonie

Pssst... Op mijn facebook staan weer alle foto's.. In het mapje "India 2011-2012, part 2" Enjoy!
http://www.facebook.com/Loony.Leonie